December 2014
Voorwoord
Alweer een laatste nieuwsbrief van het jaar. Een bewogen en bevlogen jaar is het wel geweest.
Het zijn de donkerste dagen, maar volgens de radio ook de warmste dagen. Ergens is dat wel te voelen in de lucht, dat er een soort verbondenheid hangt. Allemaal verschillende mensen die op een of andere manier geraakt zijn en vanuit dat gevoel anderen willen helpen of steunen. We negeren even de niet te stuiten overconsumptiedwang die waar te nemen is in winkelstraten en supermarkten die uitpuilen van luxeproducten die de feestdagen net dat ietsje meer moeten laten sprankelen. Hoezo crisis?
December was een sociaal wat woelige maand in België, dat kunnen we misschien wel zeggen. Een aantal stakingsdagen die het land zo goed als lamlegden. Heel wat mensen die desondanks aan de arbeid gingen, want “werk genoeg aan de winkel”. Er is veel discussie geweest over het al dan niet zinvolle van staken. Is de staker symptomatisch voor de individualisering in de maatschappij, of juist een vaandeldrager van de solidariteit? Is het genoeg dat ieder in eigen boezem kijkt om zijn eigen ware intentie te kennen? Of is het enkel het zichtbare, meetbare, voelbare effect op de buitenwereld dat hier relevant is?
Omdat we niet zomaar met onze kop in’t zand kunnen doorwerken aan wat (vanuit onze visie) nu eenmaal moet gedaan worden, stonden we op 15 december met een klein ploegje van Alba mee in de wachtrij van het CAW in Leuven. Het was een frisse dag, maar er was warmte van daar samen te staan, samen geraakt door de maatregelen die ons als samenleving hoogstwaarschijnlijk staan te wachten. En er was ook lekkere soep.
Die dag waren er ook de hart/dverwarmende acties van de burgerbeweging die opkomt voor een warme en solidaire samenleving. Ik nam mijn dochters mee naar het bruisende hart van de beweging in Leuven. Ze genoten van een warme chocomelk en dansten en sprongen zich warm op de percussiemuziek van FabotàstiX. “Maar wat betekent dat eigenlijk mama, ‘Hart boven Hard’?” Op zoek naar woorden en beelden om die betekenis tastbaar te maken voor een achtjarige. Zij zijn de bron die ook morgen de kilte uit de samenleving moet halen/houden.
Zij zijn degenen die de gevolgen van de keuzes die nu gemaakt worden zullen moeten dragen. Laten we hen onderdompelen in een wereld van koesteren, delen, ondersteunen en omarmen. Opdat ze voelen waarvoor ze zullen moeten blijven vechten.
Alba gaat er alvast voor, in 2015! Maar eerst nog, en voor jullie allemaal:
