December 2012
Voorwoord
Het wintert. Lauwtjes. De dagen blijven nog wel even kort en somber en de nachten lang en donker. Het is vandaag de laatste dag ooit! Maar morgen, het begin van het einde, toch al weer de kortste dag!…
Als u dit leest is de onheilspellende interpretatie van de mayakalender niet correct gebleken, is het nog steeds winter (geen heet hellevuur) en maakt u zich klaar voor de eindejaarsperiode. ‘t Is te zeggen: sommigen neigen er naar zich uit de voeten te maken, walgend van de overvloed aan ‘consumerism’ die dezer dagen tentoon wordt gespreid. Anderen koesteren dan weer de extra warmte en gezelligheid die de hoop op de terugkeer van het licht na de donkere winterdagen wakker houdt. Steeds meer wordt er opgeroepen tot ethisch of bewust consumeren vanuit een verlangen naar duurzaamheid en sereniteit dat zeker in deze periode op zijn plaats lijkt. Je kan bijvoorbeeld een “andere” kerstmarkt bezoeken, waar het niet enkel commercie is, maar waar ook plaats is voor wat menselijke waarde (en waardigheid). Nu we in deze periode wat meer ‘binnen’ zitten, worden we misschien ook eerder geconfronteerd met wat we (al) hebben, en niet zozeer met al wat daarbuiten (nog) te krijgen is. Hetgene te waarderen wat je al in huis hebt… Zo hebben we het bij Alba ook bekeken na de vraag van de overheid om ons aanbod te vernieuwen. We zijn gaan kijken wat we al in huis hebben, en wat we daar meer en beter mee kunnen doen.
Misschien heeft u, al dan niet naar aanleidingen van de doomsdaysberichten, dit jaar geleefd alsof het ‘t laatste was dat zou 
komen. Zo is het toch een beetje geweest bij Alba, en dan vooral voor Oikoten… De “laatste” tochten zijn vertrokken in de nazomer, en intussen zijn de “laatste” stappers terug naar huis gekeerd, en hadden we daarvoor de “laatste” terugkomstreceptie. Maar waar er “laatsten” zijn, zijn er logischer wijs ook “eersten”. En reken maar dat er in 2013 heel wat “eersten” gaan zijn. Over wat Alba allemaal in petto heeft voor jullie het komende jaar leest u meer verder in deze nieuwsbrief.
Als u dit leest, is de laatste dag niet gepasseerd, maar wel de winterzonnewende, en dus de eerste dag van de terugkeer van het licht. De zon verschijnt nu voor ons iedere dag weer een beetje vroeger, en blijft wat langer hangen… we kunnen weer naar de zomer toeleven. We kunnen ons voorbereiden op een verhuis van de kachel naar de barbecue. Na enkele maanden van introspectie bereiden we ons voor om naar buiten te treden met een vernieuwd aanbod. Natuurlijk is dit het uitgelezen moment om terug te blikken op het voorbije bewogen jaar. Velen van jullie hebben met ons meegeleefd, en ons op verschillende manieren steun betuigd… en dat doet deugd! Daarvoor dank: ieder gebaar, iedere bijdrage wordt geappreciëerd!
Marjan
De vliegende reporters
Op 25 september werd er binnen ALBA de HCA-dag georganiseerd. Afspraak op BaL…
Het was mijn inziens een inspirerende dag, waarvan een groot deel werd besteed aan het zogenaamde “Worldcafé”. Doel was om door middel van enkele vragenrondes de deelnemers uit te nodigen om antwoorden te geven en ideeën te opperen. Het centrale thema was “samenwerken”. Talrijke ideeën kwamen naar boven. Kernwoorden uit de vragenrondes van het worldcafé werden samengevoegd in een woordencloud: ‘ elkaar’, ‘kijken’, ‘zoeken’, ‘samenwerking’, ‘jongeren’, ‘leren’, ‘ruimte’, ‘kruisbestuiving’, ‘vorming’ en nog veel meer. Zelf wil ik enkele niet onbelangrijke woorden onthouden en met jullie delen: lachen, humor, zingen, dansen en feesten. Het verlaagt drempels, het helpt om spanningen te reduceren en te relativeren.
Als je ideeën niet omzet in daadkracht dreigen ze te blijven hangen in de cloud. Dus voilà, onder het motto ‘zo gezegd zo gedaan’ werden de vliegende reporters in het leven geroepen. Katty (Bemiddelingsburo), Lotte (Gambas) en ik (Dirk, BAL) gingen eens over het muurtje kijken bij de andere HCA-deelwerkingen. We werden uitgenodigd op de teamvergaderingen van de andere teams. Tot overleg en conclusie zijn we (nog) niet gekomen, daarvoor moeten we de koppen nog bij elkaar steken. Maar de eerste indrukken over hoe het er teamdynamisch aan toe gaat hebben we wel al kunnen ervaren. In de wandelgangen hoor ik hier en daar toch wat nieuwsgierigheid. Niet zo vreemd: nieuwsgierigheid is een kwaliteit van elke HCA-medewerker. Vragen als: “ hoe was het?”, “hoe gaat het er ginder aan toe?” , “wie heb je gezien?, …?”. Ik kan het dan wel wat beschrijven, maar de ziel van een team krijg je toch niet zo makkelijk te pakken. Elk team is zowat als een gezin. Er zijn bewuste en onbewuste afspraken en regels. Er zijn contextgerelateerde en onderlinge dynamieken die maken dat er verschillen zijn. En dat mag , moet misschien wel, omdat je nu net van die verschillen kan leren. Wat doen die anderen? Waar zijn ze mee bezig? Kan dat dan voor ons als team ook zinvol zijn? Wat doet een team goed; welke inzichten, methodieken, … kunnen we van elkaar leren?
Ik vond het alleszins een leuke sfeerproever. Aan de teamtafel zaten stuk voor stuk aangename mensen: gedreven, geïnteresseerd en met enorm veel capaciteiten. Volgens mij zijn we als HCAdienst qua “human capital” op die manier nu reeds haast onbetaalbaar.
Verder werken aan samenwerking en uitwisseling kan ons alleen maar nog meer in onze kracht zetten, ‘eigen kracht’ . Als vliegende reporters zullen we in een volgende stap onze ideeën verder uitwisselen en een paar voorstellen bundelen waarmee we samen met de teams verder aan de slag kunnen.
De Ballers hebben sinds enige tijd een schildpad als een soort van inspir
atie- en verbeeldingsmascotte. De schildpad als beeld dat ons alvast binnen BAL verbindt. “Gedrevenheid” is één van de woorden die een schildpad bij mij oproept. Wel, in elke deelwerking heb ik die gedrevenheid kunnen vaststellen. Als HCA’er wil en durf je er voor te gaan, je durft je nek uit te steken. Het doet me denken aan een uitspraak van Annemie Turtelboom op het vrt-journaal van 10 december: “Als een schildpad haar nek niet uitsteekt geraakt ze niet verder”. En Markske van de Kampioenen kan dan wel opmerken “…de start was in elk geval perfect”. Ik durf en wil (met enige voorzichtigheid) aangeven dat we hierop kunnen verder werken. Misschien traag als een schildpad, maar met uitgestoken nek en in één richting: vooruit. Tot slot. Bij Bemiddelingsburo sluit de teamverslaggever af met een zelftoegevoegde quote, een ludiek nadenkertje. Kwestie van een concrete, vruchtbare kruisbestuiving op gang te brengen, geef ik alvast mijn quote mee : “Een schildpad kan meer over de weg vertellen dan een haas”.
Dirk De Ryck
vliegende reporter