Maart 2014
Hoedje af!
De eerste vier maanden zitten erop. En ik geniet van de hoge kwaliteit van de BAL-ople
iding voor vrijwilligers. Die zit verduiveld knap in elkaar. De eerste twee maanden ‘horen, zien en zwijgen’. Vooral dat verplichte zwijgen is een grote troef omdat het je dwingt om je uitsluitend te concentreren op wat je ziet en hoort. Je zit niet te denken over wat je nu meteen weer moet inbrengen. Dan kun je achteraf leren uit de antwoorden op je vragen: “Waarom pikte je dit op? Waarom liet je dat liggen? Waarom reageerde je toen zo?’.
Bij momenten schudde het mijn wereldbeeld door elkaar. Zoals bij een uit de hand gelopen vechtpartij op school. Ik dacht eerst: waarom komt dit nu in godsnaam tot bij parket en bemiddeling? Maar ik ontdekte hoe die jongeren met angst en schuldgevoelen zaten. Ik zag hoe dat uitspreken tegenover de bemiddelaar – en later tegenover elkaar – enorm bevrijdend werkte. Er zitten weer wat extra vooroordelen in mijn papiermand.
Het observeren gaf mij ook rust. Ik zag en hoorde dat je ook met jaren ervaring soms meteen raak zit en soms een spoor volgt dat je daarna weer verlaat omdat het niet ter zake doet. En ja, dat ook een ervaren bemiddelingsrot nog de krop in de keel krijgt als ze een puber ziet worstelen met de gevolgen van het wegmoff elen van dat toff e topje in de C&A.
Daarna volgde de training in gesprekstechnieken op het weekend. Al was dat voor mij wat te kort. En daar zie ik het enige minpuntje tot nu toe: we oefenden elke gespreksfase maar één keer in rollenspel. Ik miste daar de ketting: oefenen – bespreken – opnieuw oefenen om de feedback toe te passen. Maar tegen de sfeer met collega’s Lie en Johan, DOB’er Bart en trainers Myriam en Dominique, zeg ik gewoon ‘U’.
Sinds het weekend neem ik stap voor stap onderdelen van het bemiddelingsgesprek op. Met de ruggensteun van mijn coach die me subtiel en met positieve feedback het rechte(re) pad opstuurt, en in overleg het voortgangsritme afl ijnt. Die uitvoerig ingaat op al mijn vragen. En ik ben me er goed van bewust dat je je als coach in die setting ook zelf heel kwetsbaar opstelt. Bedankt, Dominique, dat je dat doet.
Natuurlijk, denk ik dan: “Je hebt gewoon geluk dat je beste coach van allemaal trof!’ Mijn voetbaldochter vindt dat ik dat duidelijker kan formuleren: “Allez pa, zeg toch gewoon: Dominique is de Marc Wilmots van de coaches!”
Jaak